Rukiye Hoca Hanım’ın imtihanı birçoğumuz dan önce başlamıştı. Diyanet İşlerine bağlı bir Kur’an kursunda öğretmen olarak çalışan Hoca Hanım’a 2014’te müfettiş gönderilmişti. Yakın arkadaşı tarafından sahte isimle verilen ve işleme konulmaması gereken bir dilekçeden dolayı Hoca Hanım soruşturma geçirmişti.

     15 Temmuz’un ertesi günü Hoca Hanım da açığa alınmıştı. 18 Temmuz Pazartesi günü ilçe müftüsü kendisine yalnız tebliğ edeceğini belirterek beni makamına almamıştı. Sekreter odasında endişe ile beklerken Hoca Hanım tam bir tevekkülle, “Gel haydi! Rızık Allah’tan! Bunlara mı minnet edeceğiz?” diyerek odadan çıkmıştı.

     Şaşırmıştım. O andan itibaren gözümde kahramanlığı büyümeye başlamıştı.

     22 Ağustos 2016’da evlilik yıl dönümümüzde tutuklandım. Her hafta beni ayakta tutmak için yüzünden eksik etmediği tebessümü ile soluğu cezaevinde alıyor, arabası olmayan eşlerin de gelmesine yardımcı oluyordu. İlk mektubunda yazdığı bir cümle imanımı ve ona olan sevgimi kat kat arttırmıştı. “Unutma! Allah’ın dilemediği hiçbir şey başımıza gelmez!”

     14 Temmuz 2017’de ihraç edildi. Ben 6 Kasım 2017’de tahliye oldum. Adeta oğluma ve Hoca Hanım’a doğum günü hediyesi gibi olmuştu. Eve vardığımızda: “Bu süreçte bu kadar dik durdun. Hep moral verip umutsuzluğa kapılmamı engelledin. Cezaevinde iken ahdettim. Bu ayakları öpeceğim” dedim. Kendisi istemese de zorla ayaklarını öpmüştüm. “Seni asla bir daha üzmem” demiştim. 14 yıllık evliliğimiz  boyunca baş ağrısı yaşamayan eşim, ben cezaevinden çıktıktan 28 gün sonra şiddetli bir baş ağrısıyla uyandı. 3 gün boyunca baş ağrısı geçmediği gibi istifra etmeye de başlamıştı. MR sonucunda beyninde 4. evre kanser kitlesi olduğunu ve 4-11 ay arası bir ömrü kaldığını öğrendik.