Kıymetli eşim Recep Güneş’i tek bir kelimeyle size anlatacak olsam o kelime ‘’Cömertlik’’ olurdu. Onlarca güzel hasletinin yanında en kıymetlisi buydu. En çok söylediği cümlelerden biri “Allah cömerttir, cömert olanları sever.”

     Son oturduğumuz evimize taşındığımızda, onun en büyük sevinci büyük salonumuzda daha çok misafir ağırlayabilecek olmamızdı.

     İman ve Kur’an hizmeti uğruna zamanı olduğu kadar mallarını da harcadı. Köyde babasından kalma küçük bir evi vardı. Bir gün beni arayarak “Ben o evi hizmete vermek istiyorum. Sen ne dersin?” diye sordu.

     Ben de “Sen nasıl uygun görürsen!” diye cevap verdim. Akşam eve geldiğinde, “Bana sordun ama ben hayır desem yine de evi vere- cektin değil mi?’’ dedim.

     O da gülümseyerek “Evet ama senin de rızan olsun, sana da sevap gelsin istedim.” dedi. Otuz küsur yıl önce İzmir Altındağ’da yeni bir öğrenci evi açılmıştı. O dönemde biz, birkaç senelik evliydik. Salonumuzda o zamanın popüler modeli oymalı beyaz koltuklar vardı.

     Bir akşam eve geldi ve “Biraz sonra gençler gelecek ve koltukları götürecek!” dedi.

     Hangi koltukları nereye götürüyorlardı? Şaşırmıştım. Devam etti: “Öğrenci evine kıymetli misafirler gelecekmiş, evlerinde koltuk yokmuş. Ben de bizimkileri verdim.” deyince söyleyecek kelime bulamadım.

     Çok sevdiğim oymalı koltuklarımı, işlemeli orta sehpa ile birlikte o akşam öğrenci evine gönderdim. Mahzun olduğumu görünce, “Sevmediğin bir şeyi infak etmek kolay. Esas infak çok sevdiğin şeylerden vazgeçmek ile olur. Sen çok kıymetli bir iş yaptın.” diyerek teselli etti beni.

     Dilerim, Rabbim cennetin en güzel köşelerinde en güzel koltuklarda ağırlasın onu… Hiç ayrılmadan kavuşacağımız o mahşer günü gelene kadar bizlere de emanetlerine sahip çıkmayı nasib etsin. Amin.