Babam, ben yurt dışına çıkmadan birkaç gün önce kalmak zorunda kaldığım yere gelmişti. Geldiği şehrin sokaklarında koluna girmiş konuşa konuşa yürüyorduk. Baba nasihati gibi başlamıştı söze oysa babam nasihat vermeyi sevmezdi. Gideceğimi biliyordu, ayrılacak olmanın hüznünü yüzümden okumuştu, belki de yazdığım için pişman olduğumu düşünmüştü. “Kızım sen yanlış bir şey yapmadın, yanlışa yanlış dedin, ne yazdıklarından ne de söylediklerinden pişman ol, ülkesini seven herkes yazsa konuşsa bunlar da böyle olmazdı” demiş, uzun uzun beni rahatlatacak bir konuşma yapmıştı. Babam idealist bir öğretmendi. Bunun bedelini meslek hayatı boyunca sık sık sürülerek, görevden alınarak, içeri atılarak yaşamıştı. Fakat hiçbir zaman ne yolundan dönmüş ne de pişman olmuştu. Evet, ben babamın eseriydim, korkmadan, haklının yanında, doğrularından taviz vermeyen Hüseyin Hoca’nın kızıydım elbette. Ne yazdıklarımdan ne de söylediklerimden pişmandım.

     Babamın hastalığından sonra telefon konuşmalarımız sıklaşmış hatta hep görüntülü konuşmaya başlamıştık. Her konuşmamızda kızım “ne olursa olsun sakın gelme, güçlü ol” diyordu ama ben babamın sözlerinin sadece sözde kalacağını, daha uzun süre bizimle olacağını sanıyordum. Çünkü hasta gibi değildi, gayet iyi görünüyordu, yemesi içmesi yerindeydi, sadece yorgun olduğunu onun dışında hiçbir sorunu olmadığını söylüyordu. Belki de her zaman yaptığı gibi güçlü görünüyordu acılarını saklıyor bilmemizi istemiyordu, bizi üzmemek için saklıyordu.

     Dil kursu devam ediyordu etmesine ama benim aklım babamdaydı, hocaların dediği hiçbir şeyi dinlemiyordum. Gözüm telefonumdaydı. Sık sık izin alıp dışarı çıkıp ya babamla konuşuyordum ya da ablalarımı kardeşlerimi arıyor babamın durumunu konuşuyordum.

ÖLECEKMİŞİM GİBİ BOĞULUYORDUM

     Son konuşmamız dün gibi aklımda. Hafta sonu ablama gitmiştim, kahvaltıya oturmadan önce babamı görüntülü aramıştık. Babamın görüntüsü karşısında ablamla adeta donup kalmıştık. Babamın yüzü şişmişti, konuşamıyordu sadece bize öpücük yollayıp el sallamış kısık sesiyle ‘iyiyim kekliklerim’ demiş telefonu anneme vermişti. Annem de kısa konuşup telefonu kapatmıştı. Kahvaltı yapamayıp babamın son haline odaklanıp kalmıştık. Konuşmamızın üzerinden bir saat geçmemişti ki Türkiye’deki ablam babamın hastaneye kaldırıldığını söylemişti. Yurt dışındaki ablam hemen izin alıp apar topar yanına gitmişti ama ben kalmıştım. Su gibi geçmiyordu zaman, ne akşam oluyor ne gün bitiyordu, kalbim sıkışıyordu sanki bir şey olacakmış gibi. Bizde “ayan oldu” diye bir terim vardır, olacakları hissetmek anlamına gelen. Babam yoğun bakıma kaldırılmış umutsuz bekleyiş başlamıştı. Herkes gitmiş bir ben gidememiştim. Babama dokunuyor, onu görüyor, öpüyorlardı. Ben sadece telefondan bilgi alabiliyordum. Yaşamımda kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim.

     Kendimi dışarı atmış evimize yakın orman yolunda çaresizce yürüyordum. Boğuluyordum ölecekmişim gibi boğuluyordum, nefes alamıyordum.

HİLAL YANINDA BİRİ VAR MI?

Yürürken bir ara telefonum çalmıştı, arayan ablamdı. Ablamın sesiyle tarifi imkansız bir acıyla tanışacağımı hissediyordum. “Hilal yanında biri var mı?” diye sordu. “Var” dedikten sonra “babamı kaybettik” dedi. Bu kadardı! Kaybettik, gitti! Bu iki kelime sıradan bir kelime olmaktan çıkmış babamın benden gidişini haber eden iki kelime oluvermişti. Dağım devrilmişti. Gerçek buydu, dağım devrilmişti. Bir daha göremeyecek, sarılamayacak, konuşamayacak, içinden çıkamadığım bir durum olunca arayamayacaktım. Daha da acısı ne son günlerinde yanında olmuştum ne de son görevimi yerine getirebilecektim. Bir yabancı gibi uzaktan olanları seyrediyordum, ablalarım kardeşlerim kuzenlerim babamın son yolculuğunun hazırlıklarının fotoğraflarını yolluyorlar, videolar çekiyorlar, sık sık arıyorlardı ama nafile acım dinmiyordu. Aksine her fotoğraf, her video çaresizliğimi yüzüme vuruyor gibiydi. Babam yaptığı vasiyeti ile inancımızın verdiği güzelliklerle yolcu ediliyordu. Annem, evlatları, çok sevdiği dostları, öğrencileri, komşuları onu deyişlerle, türkülerle, marşlarla yolcu ediyorlardı. Ben yoktum bir ben yoktum. Babam toprakla buluşmuş sıra babamın eşyalarının özene bezene bakılmasına geldiğinde, yollanan fotoğrafla babamın sürgünde olan kızına olan özlemini bir kez daha anlamıştım.

CÜZDANINDAN ÇIKAN FOTOĞRAF…

Hayatımın mihenk taşı, devrilmez dağım, örnek aldığım babamım cüzdanından sadece benim fotoğrafım çıkmıştı. Babamla aramdaki bağın en kuvvetli şahidi olmuştu o fotoğraf.

     Büyük acımdan sonra bana sürgün diyenlerin haklı olduğunu anlamıştım. Sürgün olmak buymuş. Gidememek, kavuşamamak, son kez dokunamamak, koklayamamak, öpememek, mezarına bir tas su dökememek. Sürgünmüşüm ben, evet ben sürgünmüşüm.